Η σχέση των πραγμάτων: Τίποτε δεν πρέπει να πέσει στην τύχη γιατί είναι χαριτωμένο ή σοφό. Ο Σαίξπηρ λεει: «Ακόμα και το πέταγμα ενός σπουργιτιού είναι μέρος του θεϊκού σχεδίου». Το να Φροντίζουμε τη σχέση των πραγμάτων ισοδυναμεί με το να είμαστε γνώστες του θέματος.
ΣΕΝΑΡΙΟ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΠΩΜΕΝΗ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ. Μοιάζει με τον ορισμό του ουσιαστικού στη γραμματική –μιλά για ένα πρόσωπο ή και περισσότερα, που, μέσα σε ένα καθορισμένο χρόνο δρα παράγοντας πράξεις. Αυτή τη θεμελιώδη προδιαγραφή την υλοποιούν όλα τα σενάρια.
Η φαντασία είναι ένας μυς του σώματος που εξασκείται.
Μαθαίνουμε τις μεθόδους για να τις καταπατάμε αν θέλουμε.
Α Β Γ Δ Ε
Α= αρχή, Β= κρίσιμη στιγμή 1, Γ= κρίσιμη στιγμή 2, Δ= η πιθανή λύση, Ε= τέλος
Ο σεναριογράφος γνωρίζει ως το Γ, μετά βρίσκει το Δ και μετά το Ε.
Α,Β: χαρακτήρες. Αν ξέρουμε το Θέμα (συμβάν – ιδέα – ήρωες) και το Γ, κρίσιμη στιγμή 2, βρίσκουμε πιθανή λύση Δ και τέλος Ε.
Μύθος: ιστορία ειπωμένη με ψέματα.
Πραγματικότητα: ιστορία ειπωμένη με αλήθειες.
Πραγματικότητα και μύθος συνυπάρχουν απόλυτα, εναλλάσσουν ρόλους, οι μύθοι μεγιστοποιούν την πραγματικότητα, της δίνουν υπεραξία. Για να στηρίξεις μια πραγματικότητα πρέπει να τη μεγιστοποιήσεις, να την ανατρέψεις, να την κάνεις μύθο (π.χ. Τρωικός πόλεμος. Δέκα χρόνια να πέσουν τα τείχη της Τροίας που ήταν ένα τειχάκι).
Μισή αλήθεια ισοδυναμεί με ολόκληρο ψέμα.
Ενας και μοναδικός τρόπος υπάρχει να αποτρέψουμε ένα δυνατό μύθο: Να δημιουργήσουμε έναν άλλο πιο ισχυρό που θα ανατρέψει τον προηγούμενο (π.χ. Καλό και κακό. Το καλό έχει τη δύναμή του κι αξίζει να αγωνιστεί κανείς γι αυτό). Προσοχή: Οχι υπερβολή για την υπερβολή παρά μόνο όταν εξυπηρετεί τις ανάγκες του σεναρίου.
Ο συγγραφέας υπερασπίζεται αυτό τον κόσμο και επικοινωνεί με τους αναγνώστες, αυτά τα δύο είναι βασικές προϋποθέσεις.
Ευαισθητοποιεί και σοκάρει. Αντλεί το θέμα από βιώματα, δικά του και των άλλων.
Ο ίδιος είναι καθρέφτης των άλλων. Βεβαίως κρίνουμε, κατανοούμε τους άλλους με βάση τη δική μας πραγματικότητα. Δε μπορεί να ξέρει κανείς την ιστορία, την πραγματικότητα του άλλου. Οι εικόνες και τα λόγια αντικαθίστανται. Η επικοινωνία είναι αναντικατάστατη.
Για να ξεκινήσει η ιστορία πρέπει να υπάρχει, υποβόσκει, μπακράουντ, πίσω έδαφος (ζωή, εμφύλιος, χρησμός...). Στις αρχαίες τραγωδίες ο χορός είναι το πίσω έδαφος.
Η εκκίνηση είναι κάτι που το αντιλαμβανόμαστε όλοι και συμφωνούμε (γνωρίζουμε όλοι ότι υπήρχε χρησμός, όνειρο, εμφύλιος..).
Μπορεί ένα σενάριο να ξεκινήσει ανάποδα από το τέλος ή το κρίσιμο σημείο. Αλλά αν το βάλουμε σε μία σειρά πάλι έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι το ίδιο νήμα.
Οι κρίσιμες στιγμές είναι 2. Αν έχουμε πάνω από 2 κρίσιμες στιγμές η ιστορία αποδυναμώνει, κουράζει. Μικρές ανατροπές υπάρχουν και είναι καλές.
Στο σενάριο υπάρχει η ομάδα Α κι η ομάδα Β. Ο πρωταγωνιστής κι ο ανταγωνιστής. Η δράση κι η ανάδραση (αντίδραση, αναστολή, εμπόδιο, ανακοπή, δυσκολία, πρόβλημα).
αυτό θα σε βοηθήσει να ξεκινησεις:
http://www.youtube.com/watch?v=LeEQXw5KTcQ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου